«مهرداد اَوِستا»(محمدرضا رحماني )، نویسنده و سراينده‌ي معاصر، در ۲۰ بهمن ۱۳۰۸ خورشيدي، در شهر بروجرد ؛ زادگاه عبدالحسين زرين‌كوب، لوريس چكناواريان، جعفر شهیدی و... ديده به جهان گشود.
اوستا، در سن ٢٥ سالگي، استاد دانشگاه تهران شد تا به عنوان جوان‌ترين استاد اين دانشگاه، به آموزش بپردازد. به شوند(:دلیل) سرودن قصیده‌های فراوان، برخی وی را «پدر قصیده‌سرایی معاصر» نامیده‌اند. بسياري نیز، او را دومین قصیده سرای بزرگ معاصر، پس از «ملک الشعرای بهار» می‌دانند.
اوستا، يكي از دوستان «سباستین مونه» فیلسوف خاور(:شرق) شناس فرانسوی بود.
«ژان پل سارتر»، نويسنده و فيلسوف بزرگ ديگر فرانسه نيز، از وی به نام «یکی از انديشمندان برجسته خاور زمین» ياد كرده است. اوستا افزون‌بر سرايندگي، در زمینه فلسفه، موسیقی و ادبیات فارسی نیز، كوشش‌هايي بسياري داشته است.
از نوشته‌هاي اوستا مي‌توان:
«شراب خانگی ترس محتسب خورده»، «حماسه‌ي آرش»، «اشک و سرنوشت»، «از کاروان رفته» و... نام برد.
اوستا، در١٧ اردیبهشت سال 1370 در سن 62 سالگی زندگي را بدرود گفت و در بهشت زهرای تهران، آرامگاه مشاهیر فرهنگ، ادب و هنر؛ به خاك سپرده شد. 
در زير، يكي از سروده‌هاي اوستا را بخوانيد:
ادامه مطلب...


آخرین مطالب

صفحه قبل 1 2 3 4 5 ... 39 صفحه بعد